Gezondheidsweb

Opbouw ego belangrijk om te leren leven met zelfbeeld

Bij
een aantal gedragsstoornissen is zelfverminking (automutilatie) een
regelmatig terugkerend ziektebeeld. Die zelfverminking (automutilatie)
kan op verschillende manieren gebeuren, bijvoorbeeld door het zichzelf
kerven met glas, staal of andere harde voorwerpen. In het ergste geval
kan zelfverminking (automutilatie) lijden tot zelfmoordpogingen.

Bij
mensen die aan zelfverminking (automutilatie) wordt vaak de diagnose
van een psychose gesteld, zonder dat die nader omschreven wordt. De
achterliggende redenen voor de zelfverminking (automutilatie) zijn
echter niet altijd even duidelijk, wat ook te maken heeft met de
complexiteit van het probleem. Rond zelfverminking (automutilatie) zijn
recent een aantal studies gebeurd. Uiteindelijk zijn we tot dusver nog
niet zo veel meer aan de weet gekomen.

In de literatuur lezen
we vaak dat border line gepaard kan gaan met zelfverminking
(automutilatie). De border line stoornis is echter een aandoening
waarvan de grenzen moeilijk te trekken vallen. Met de ‘border' wordt de
grens tussen neurose en psychose bedoeld, maar die grens is wel erg
breed. De meeste psychiaters verwerpen de term ‘border line' wegens te
vaag en eigenlijk nietszeggend. Ze zeggen de voorkeur om te spreken van
een gedragsstoornis, al dan niet gepaard gaande met zelfverminking
(automutilatie).

Op basis van laatstgenoemde definitie kan dan
gezocht worden naar de oorzaken van zelfverminking (automutilatie).
Waarschijnlijk hebben die iets te maken met een beschadigd zelfbeeld.
De patiënt(e) is niet tevreden met zijn of haar eigen zelf en zal zich
daarom bewust of onbewust schade toebrengen. In geval van
zelfverminking (automutilatie) mag echter geen verwarring bestaan met
masochisme, dat een storing van een heel andere aard is.

Hoe
kan de behandeling gebeuren van mensen die aan zelfverminking
(automutilatie) doen? Het zal er op de eerste plaats op aankomen om het
zelfbeeld opnieuw te herstellen. Die heropbouw kan in verschillende
fasen gebeuren, maar dan wel steeds onder professionele leiding.
Bovendien kan succes in deze materie niet worden gegarandeerd.
Uiteindelijk moet het de bedoeling zijn dat de patiënt(e) weer met
zichzelf in het reine raakt, een proces dat er uiteindelijk eentje van
lange adem kan worden.