Gezondheidsweb

Is sexverslaving inbeelding of een heuse realiteit?

Sommige mensen ontwikkelen een meer dan normale interesse voor sex, wat zelfs tot verschillende vormen van verslaving kan leiden. Maar bestaat dit soort verslavingen wel echt?

Sommige mensen ontwikkelen een meer dan normale interesse voor sex, wat zelfs tot verschillende vormen van verslaving kan leiden. Maar bestaat dit soort verslavingen wel echt? Volgens sommige wetenschappers is er sprake van inbeelding en kan er eigenlijk geen sprake zijn van zoiets als sexverslaving.

De fascinatie voor sex kan onthutsende vormen aannemen. Sommige mannen beschouwen hun vrouwelijke partner louter en alleen als een instrument om een orgasme te krijgen. In de ergste vorm wordt de vrouw zelfs ‘ontmenselijkt’, in die zin dat ze niet langer wordt beschouwd als een persoon met behoeften en gevoelens. De man zal te pas en te onpas sex willen, in zoverre dat er inderdaad sprake kan zijn van een vorm van sexverslaving.

Sommige vrouwen ondergaan de sexverslaving van hun man willoos, waardoor ze ze in feite helpen onderhouden. Bovendien lopen ze het risico om op hun beurt aan sex verslaafd te worden. Een echtpaar waar beide partners aan sexverslaving leidt, is meer in bed te vinden dan elders. Hun relatie is louter en alleen op sexuele contacten gebaseerd en niet op gevoelens. De vraag is uiteraard of dit relaties op termijn wel een toekomst heeft.

Volgens therapeuten – die sexverslaving wel degelijk als een vorm van verslaving erkennen – kunnen mannen vaak niet toegeven dat ze verslaafd zijn aan sex. Het is één van de vormen van verslaving waar het meeste schaamte rond heerst. Bovendien is sexverslaving één van de moeilijkste vormen van verslaving om van te genezen.

Er bestaan uiteraard links tussen sexverslaving en andere vormen van verslaving, maar sexverslaving wordt sociaal nog minder aanvaard dan alcohol- of drugsverslaving. Iemand van wie geweten is dat hij aan sexverslaving lijdt, zal ongetwijfeld op straat met de vinger worden nagewezen.

Het antwoord op bovenstaande vraag is dus positief: sexverslaving is wel degelijk een realiteit en geen fantasie van een zieke geest. Een sexverslaafde legt een vorm van obsessief gedrag aan de dag en ontwijkt al zijn verantwoordelijkheden. De vraag luidt uiteraard hoe iemand met een sexverslaving daarvan kan genezen. Therapie is uiteraard de aangewezen vorm, maar eerst moet de betrokkene ervan worden overtuigd dat er wel degelijk sprake is van sexverslaving. Sommige therapeuten weigeren echter personen met een sexverslaving, wegens de eenvoudige reden dat ze geloven dat die ongeneesbaar zijn.

Zo erg is de situatie waarschijnlijk niet, maar vast staat wel dat sexverslaving moeilijk aan te pakken is. De eerste fase is de patiënt te overtuigen dat hij verslaafd is aan sex, iets wat niet zo makkelijk is. Is die eerste stap gezet, dan kan het genezingsproces opgestart worden. Het komt er dan ook op aan om de sexverslaving via de wegen van de geleidelijkheid te genezen, een proces dat wel enige tijd kan aanslepen.