Gezondheidsweb

Postnatale depressie reikt verder dan gewone depressie

Ongeveer één moeder op vijf krijgt af te rekenen met een postnatale depressie, zo blijkt uit wetenschappelijk onderzoek. Moeders van een postgeborene met een postnatale depressie voelen zich vaak alleen, maar moeten dat zeker niet zijn. Wat hen overkomt, is namelijk niets uitzonderlijks. De vraag is echter hoe je met zo'n postnatale depressie omgaat.

Om te beginnen: een postnatale depressie reikt verder dan gewone depressie. Bovendien is een postnatale depressie niet altijd een postnatale depressie, in die zin dat ze al kan starten voor de geboorte. Er bestaan verschillende types van postnatale depressie, gaande van licht tot zeer ernstig. Belangrijk is om tijdig de symptomen van een postnatale depressie te herkennen.

Een postnatale depressie vertoont uiteraard een aantal symptomen die ook de gewone depressie kenmerken, meer bepaald gevoelens van droefheid, angst en prikkelbaarheid. Huilen is één van de meest karakteristieke kenmerken. Vaak duikt bij een postnatale depressie de vrees op niet goed voor de baby te zullen kunnen zorgen, zijnde een soort falingsangst. Die angst kan leiden tot paniekaanvallen en met de vrees om het huis te verlaten. Een moeder met een postnatale depressie vreest dat de buitenwereld gaat zien dat ze niet goed voor haar baby kan zorgen, een vrees die uiteraard volledig uit de lucht is gegrepen.

Sommige moeders met een postnatale depressie worden constant geplaagd door de vrees dat ze hun eigen baby kwaad willen doen. Ze schamen zich daar voor en stapelen zodoende de spanningen op. Andere moeders met een postnatale depressie doen hun uiterste best om alles zo perfect mogelijk te doen.

Een andere vorm van postnatale depressie kan de posttraumatische stress zijn. Wanneer er tijdens de geboorte iets misloopt - een medische complicatie of een keizersnede - kan iemand onder invloed van een postnatale depressie last hebben van angstaanvallen en flashbacks.

Overigens is het niet meer dan normaal dat kersverse moeders met een zachte vorm van postnatale depressie af te rekenen krijgen. Meer dan de helft van de gevallen wordt waarschijnlijk niet herkend, ook al omdat de symptomen al snel opnieuw verdwijnen. Sommige dokters verwezen in dat verband naar de "baby blues", een kortdurende staat van hoge emotie dat onmiddellijk na de geboorte opduikt en ook snel weer verdwijnt. In sommige gevallen geven de moeders niet toe aan gevoelens die wijzen op een postnatale depressie in de vrees met een stigma te worden opgezadeld.

Dat laatste geval is des te spijtiger omdat de meeste gevallen van postnatale depressie te behandelen zijn, met medicijnen, met therapie of met een combinatie van beiden. Zelfs verstandige moeders met een postnatale depressie durven niet altijd toe te geven dat er iets fout met hen is.