Oorzaken van stotteren zijn nog niet helemaal bekend
Oorzaken van stotteren zijn nog niet helemaal bekend
Meestal is stotteren het gevolg van een combinatie van factoren
Verschillende factoren kunnen er toe bijdragen dat een kind tijdens het leren spreken begint te stotteren. Uiteraard willen de ouders liefst weten hoe het komt dat hun kind stottert. Helaas is daar meestal geen pasklare verklaring voor. De oorzaken van stotteren zijn namelijk nog niet helemaal bekend, hoewel er verschillende factoren als mogelijke verklaring naar voren werden geschoven. Meestal is stotteren het gevolg van een combinatie van deze factoren.
De medische wetenschap voert nog druk onderzoek naar de oorzaken van stotteren, maar is al tot enkele opmerkelijke conclusies gekomen. Op de eerste plaats lijkt er wat stotteren betreft een erfelijkheidsfactor in spel te zijn. Een familiegeschiedenis van stotteren kan aanleiding geven tot nog meer stotteren. Het is echter nog allesbehalve zeker of er bij stotteren een genetische factor in het spel is. Genen die met stotteren te maken kunnen hebben, zijn namelijk nog altijd niet geïdentificeerd. In ieder geval heeft onderzoek dat in 60% van de gevallen stotteraars iemand anders in de familie hebben die stottert of die heeft gestofferd.
Daarnaast speelt in het geval van stotteren ook de persoonlijke ontwikkeling van het kind een rol. Kinderen met spraak- of taalproblemen hebben meer kans om te gaan stotteren dan andere kinderen. De spraakfactor speelt dus duidelijk een rol bij het stotteren, hoewel we nog niet weten in welke mate.
De factor neurofysiologie maakt ook niet over het hoofd worden gezien. Bij sommige kinderen die stotteren speelt het spraakproces zich in andere delen van de hersenen af dan bij kinderen die niet stotteren. Hier kan sprake zijn van interactie tussen de hersenen en de spieren die een rol spelen bij het spreken. Veel meer is hierover echter nog niet bekend.
Ook familiale omstandigheden kunnen een rol spelen in het verhaal van het stotteren. Vaak koestert de familie veel te hoge verwachtingen van het kind. Die verwachtingen kunnen niet snel genoeg ingelost worden, met als gevolg dat het kind gaat stotteren.
Tenslotte is er het wijdverbreid geloof dat stotteren het gevolg van een fysiek of emotioneel trauma. Er zijn inderdaad bekend van gevallen waarin het stotteren rechtstreeks gerelateerd kon worden aan zo'n trauma, maar die gevallen zijn toch eerder zeldzaam. Er bestaat in ieder geval weinig bewijsmateriaal dat op sluitende wijze aantoont dat stotteren het gevolg kan zijn van opgelopen trauma's. Verder wetenschappelijk onderzoek zal nodig zijn om de definitieve oorzaak van stotteren vast te leggen.